Πηγη: ΗμερησιαΑπο τον Γιάννη Παναγόπουλο (
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=10250&subid=2&pubid=317482# )
"Γιατί να το κρύψουμε άλλωστε; Είμαι η ενσάρκωση πολλών εξεζητημένων μότο. Σε μια λεζάντα κάποτε διάβασα πως εκτός από το ονοματεπώνυμό μου είμαι ό,τι τρώω. Εννοείται πως αφού διάβασα τις άγευστες συνταγές που θα οδηγούσαν στον παράδεισο της πλήρους σωματικής αποτοξίνωσης δυο-τρεις μήνες μετά (δηλαδή δυο-τρία τεύχη μετά) διάβασα κάτι άλλο. Πως είμαι ό,τι φοράω. Τότε έπεσα ολοκληρωτικά οικειοθελώς, σχεδόν πανηγυρικά, σε μια νέα απαστράπτουσα φάκα. Αφού είμαι ό,τι φοράω, το έριξα στα ρούχα και ξέχασα τις δροσερές σαλάτες. Δυο-τρία τεύχη μετά, στα χέρια μου έπεσε ένα εβδομαδιαίο περιοδικό αφιερωμένο στην αυτοκίνηση. Μην το ψάχνετε. Μετά είπα στον εαυτό μου με σιγουριά: «Είμαι το αυτοκίνητό μου.» Είμαι το αυτοκίνητό μου; Καλύτερα θα ήταν να έλεγα: «Είμαι μες στο αυτοκίνητό μου γενικώς.» Γιατί απλά δεν γνωρίζω πότε θα είμαι εκεί που θέλω να με πάει. Είμαι σίγουρος πως σου έχει συμβεί κι εσένα. Εσένα; Αν πω πως έχει συμβεί σε ολόκληρη την Αθήνα πιστεύεις πως θα υπάρξει κάποιος που θα αντικρούσει τον ισχυρισμό μου;
Σήμερα έχω να ζήσω εντός ενός μέσου μαζικής μεταφοράς που έχω χρησιμοποιήσει ελάχιστα στη ζωή μου. Δουλειά μου είναι να ταξιδέψω για μία εβδομάδα εντός του τραμ όσο περισσότερο μπορώ. Αποστολή μου είναι να «πάρω μάτι» τα πάντα. Από τα βαγόνια που σχεδίασε η εταιρία AnsaldoBreda σε συνεργασία με το διάσημο σχεδιαστή οχημάτων της Ferrari, Sergio Pininfarina, έως τους τύπους που το προτιμούν.
Είναι 11.30 π.μ. και βρίσκομαι στην Πλατεία Συντάγματος. Θ ακολουθήσω την «Κόκκινη» γραμμή. Θέλω να πάω στο Παλαιό Φάληρο. Δηλαδή θ ακολουθήσω το δρομολόγιο «Αριστοτέλης 2», που έχει ως αφετηρία το Σύνταγμα και τερματικό σταθμό το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Τώρα, περιμένω στη στάση. Ο φωτεινός πίνακας γράφει πως το όχημα θα περάσει σε 3 λεπτά. Δεν χάνω την ευκαιρία να τσεκάρω τη συνέπεια. Εν τω μεταξύ, βλέπω τους μελλοντικούς συνταξιδιώτες μου. Πώς φαίνομαι άραγε; Το πουκάμισο που φοράω στάζει. Το πρόσωπό μου το ίδιο. Τα μάτια μου είναι βαριά.
Για να φτάσω από το σπίτι μου στην Πλατεία Συντάγματος ακολούθησα το εξής δρομολόγιο: Χρησιμοποίησα αυτοκίνητο για να καλύψω την απόσταση από το σπίτι μου έως το σταθμό του ηλεκτρικού «Αγιος Ελευθέριος». Χρειάστηκα περίπου δέκα λεπτά για να καλύψω μια απόσταση μικρότερη από χιλιόμετρο. Πάρκαρα εύκολα. Πράγμα σπάνιο για την περιοχή, αλλά όπως και να χει τα κατάφερα. Για τη διαδρομή με τον ηλεκτρικό έως το σταθμό μετάβασης (από ηλεκτρικό σε μετρό), την «Αττική» δηλαδή, χρειάστηκα κάτι περισσότερο από πέντε λεπτά. Από κει έως τη στάση «Σύνταγμα» χρειάστηκα γύρω στα έξι με επτά λεπτά. Το σύνολο, με ελαφρές αποκλίσεις, είναι γύρω στα είκοσι λεπτά. Ειλικρινά, δεν θέλω να σκεφτώ τι θα μπορούσε να έχει συμβεί αν έπαιρνα αυτοκίνητο για να κάνω την ίδια απόσταση.
Εδώ είμαι λοιπόν! Τώρα που σκέφτομαι όλα αυτά, το ακούω. Το τραμ φτάνει. Κοιτάω το ρολόι μου. Απίστευτο. Οι πόρτες ανοίγουν και γλιστράω μέσα γρήγορα. Εχουν περάσει όντως τρία λεπτά ακριβώς. Καλό σημάδι. Τσέκαρα το εισιτήριο των 0,60 λεπτών και έκανα διάλειμμα από τους πάντες και τα πάντα για δυο-τρεις αναπνοές μέχρι να αισθανθώ ανακουφισμένος από τη «φιλική» ψύχρα του αιρκοντίσιον. Μετά κατευθύνθηκα προς το ελεύθερο μπλε βελούδινο κάθισμα με την οβάλ πλάτη. Προσεγγίζοντας την κυρία που κάθονταν δίπλα από την άδεια θέση, η οποία φορούσε γυαλιά που θύμιζαν καθηγήτρια γαλλικών από κωμωδία της Φίνος Φιλμ, την είδα να με κοιτά με ένα χαμόγελο πλήρους κατανόησης. Εκλινε τα πόδια της προς τα δεξιά δείχνοντάς μου το δρόμο που έπρεπε ν ακολουθήσω για το κάθισμα. Τα μαλλιά της ήταν άσπρα. Της αφιέρωσα ένα καλοσυνάτο «ευχαριστώ». Μου έγνεψε ανάλογα. Το βλέμμα μου απλώθηκε στο χώρο. Καθαριότητα παντού. Ολα γυαλίζουν.
Και μετά το βλέμμα μου κατευθύνθηκε στον σίγουρα κάτω των 20 πιτσιρικά που καθόταν απέναντι. Δοκίμασα να τον «ζυγίσω». Θα τα καταφέρω; Αραγε μιλάμε την ίδια γλώσσα; Ο κόσμος αγωνιά για τη γενιά του. Αραγε θα είναι καλύτερη από τις προηγούμενες; Προς το παρόν, όμως, το «μέλλον» έχει επιλέξει να μην αποκαλύπτει το βλέμμα του στους άλλους. Τα πυκνά μαλλιά του καταλήγουν σε επιμελώς ατημέλητα τσουλούφια που φτάνουν έως το σαγόνι δεν αφήνουν πολλά περιθώρια στους τυχαίους άλλους να δουν τα μάτια του. Μ' αρέσει αυτό. Αν παραμερίσουμε την ανάγκη της φινέτσας, την τάση δηλαδή που θέλει αγόρια και κορίτσια να έχουν μαλλί λες και μόλις σηκώθηκαν από το κρεβάτι, νομίζω πως οι σημερινοί δεκαεπτάρηδες επίτηδες δεν δείχνουν τα μάτια τους. Αποφασίζουν οι ίδιοι πότε θ' ανοίξουν την «κουρτίνα» του βλέμματός τους για να δουν τον κόσμο. Είναι μια τέλεια κίνηση στρατηγικής. Δείχνουν τα μάτια τους σ' αυτούς που επιλέγουν.
Ο τύπος με τη χακί βερμούδα, τα φρεσκοψημένα από την ηλιοθεραπεία πόδια, τα αθλητικά παπούτσια και την πορτοκαλί μπλούζα που πάνω της υπάρχει το σύνθημα «Dog Life» νομίζω πως με εξετάζει. Δεν το βλέπω, αλλά το αισθάνομαι. Αραγε τι σκέφτεται τώρα; Ποιος είναι ο λόγος που πήρε το τραμ; Πού θέλει να κατέβει; Θέλει ν αγοράσει κάτι; Και, ακόμα περισσότερο, τι πιστεύει για όλους εμάς τους συνεπιβάτες του στο ίδιο βαγόνι του τραμ;
Εκανα αυτές τις σκέψεις στο σημείο που στεγάζει τις εγκαταστάσεις του Εθνικού Αθλητικού Συλλόγου. Τώρα βρισκόμαστε στην οδό Καλλιρρόης. Ο 17χρονος ή ίσως 18χρονος που κάθεται απέναντι μόλις τώρα αποφάσισε να τινάξει την τούφα των μαλλιών που έκρυβε το δεξί του μάτι. Και μετά τινάχτηκε από τη θέση του. Ετρεξε βιαστικά να πατήσει το κουμπί της στάσης. Το τραμ σταμάτησε. Αυτός κατέβηκε και πέρασε βιαστικά το δρόμο απέναντι. Τι είναι απέναντι; Ξεχωρίζω ένα μικρό μαγαζί που είναι γεμάτο σανίδες και αξεσουάρ (ρόδες, νικελωμένες βάσεις όπου στηρίζονται ρόδες) του σκέιτμπορντ.
Αρχίζω και συνειδητοποιώ άλλο ένα θετικό στη μετακίνηση με τραμ. Περνάει από παντού. Από το κέντρο της πόλης, από εμπορικούς δρόμους, από παραλία, από καφέ, μπαρ και night club, από πιάτσα με στοκατζίδικα, από σινεμά και χώρους πολιτισμού. Σκανάρω νοερά τη διαδρομή του τραμ και ανακαλύπτω πόσα μέρη μπορώ να επισκεφθώ που τα παραμελούσα γιατί σκεφτόμουν την ταλαιπωρία που θα περνούσα μέχρι να φτάσω εκεί ή για να παρκάρω. Μάλλον ήρθε η ώρα να επισκεφθώ τα μουσεία της Αθήνας και τους αθλητικούς χώρους της παραλίας που πάντα έμεναν στο πρόγραμμα ως «προσεχώς».
Στο τραμ περνάω καλύτερα απ όσο υπολόγιζα. Στο παραπεμπτικό των δικαιολογιών μου έχω ήδη γράψει τρεις επισημάνσεις. Η πρώτη είναι πως ταξιδεύω μ' ένα μέσο που είναι άνετο και έχει αιρκοντίσιον. Ο δεύτερος είναι πως προσπερνάς τα καλύτερα και γρηγορότερα αυτοκίνητα του κόσμου χαλαρά. Οταν οι οδηγοί τους είναι φρακαρισμένοι στην κίνηση εκνευρίζοντας ο ένας τον άλλο, εσύ απλώς «κυλάς» από στάση σε στάση. Και δεν μπορείς παρά να τους κοιτάς υπεροπτικά αφού βρίσκεσαι ψηλότερα απ αυτούς, αλλά κυρίως εξαιτίας του γεγονότος ότι κινείσαι πιο γρήγορα απ αυτούς. Ο τρίτος ίσως και ο σημαντικότερος λόγος που το τραμ μ αρέσει έως τώρα είναι το κοινό του. Το ανέλπιστο δηλαδή για έναν τύπο σαν εμένα που το συγκεκριμένο μέσο μαζικής μεταφοράς δεν είναι αλλά όπως όλα δείχνουν θα γίνει το καθημερινό εργαλείο στις μετακινήσεις μου.
Σήμερα, τρίτη μέρα της περιήγησής μου, είπα ν ακολουθήσω το δρόμο που «χαράζει» η «Πράσινη» γραμμή. Δηλαδή το δρομολόγιο «Πλάτωνας 3», που διανύει την απόσταση Πλατεία Συντάγματος - Κολυμβητήριο της Γλυφάδας. Σήμερα, επίσης, είπα να φτάσω από το σπίτι μου στο Σύνταγμα χρησιμοποιώντας αυτοκίνητο. Το έκανα και βίωσα μια άκρως βασανιστική σχεδόν μαζοχιστική εμπειρία. Είπα ν ανέβω μέχρι το Κολωνάκι. Να παρκάρω εκεί ή έστω κάπου κοντά και να πάω με τα πόδια στο Σύνταγμα. Ξεκίνησα στις 10.00 π.μ. Στις 10.10 π.μ. έστριψα αριστερά, στη λεωφόρο Γαλατσίου, για να βρεθώ στην οδό Πατησίων. Χάλια. Τα τρόλεϊ κινούνταν στην αριστερή μεριά του δρόμου γιατί στη δεξιά είχαν παρκάρει φορτηγά με προμήθειες σούπερ μάρκετ.
Εφτασα στην Πλατεία Αμερικής μισή ώρα αργότερα. Ταξίδευα με σχεδόν μηδενική ταχύτητα. Για να διανύσω την απόσταση Πλατεία Αμερικής - Πολυτεχνείο χρειάστηκα άλλα είκοσι λεπτά. Στο ύψος του Πολυτεχνείου βρίστηκα μ' έναν ταξιτζή που με έκλεισε. Μετά από 40 λεπτά ολικής απάθειας, ο τσακωμός μαζί του ήταν η μοναδική ανθρώπινη στιγμή που έζησα. Εστω και με τη γαρνιτούρα της έντασης, ένιωσα πως η σκηνή μαζί του είχε κάτι από ανθρώπινη επικοινωνία. Περνώντας το Πολυτεχνείο, αποφάσισα να στρίψω αριστερά κατευθυνόμενος προς την Πλατεία Εξαρχείων. Τελικά, διένυσα την απόσταση από το σπίτι μου έως τους πρόποδες του Λυκαβηττού σε μία ώρα και είκοσι λεπτά. Αραγε δεν θα μπορούσα να φανώ περισσότερο χρήσιμος σ' εμένα και τους άλλους αν το ίδιο χρονικό διάστημα έκανα κάτι διαφορετικό από το να κρατάω το μαύρο δερμάτινο τιμόνι του αυτοκινήτου μου;
Στην πλατεία Συντάγματος βρέθηκα στις 12.00. Είμαι αρκετά κουρασμένος. Είμαι και εκνευρισμένος. Οταν θα μπω μέσα, θα περιμένω γύρω στα πέντε λεπτά έως ότου η δροσιά του αιρκοντίσιον στεγνώσει τον ιδρώτα μου. Μπαίνω από την μπροστινή πόρτα. Σκέφτομαι ότι ο νεαρός που κάθεται στη θέση του οδηγού θα μπορούσε να ήταν και φίλος μου. Περιποιημένος, με το φρεσκοσιδερωμένο πουκάμισό του, trendy γυαλί ηλίου και κούρεμα και σκουλαρίκι στο αυτί. Αλλη εικόνα. Σύγχρονη. Ξαφνιάζομαι. Αυτή τη φορά, σ' αυτό το ταξίδι, αποφάσισα και κάτι ακόμα. Θα κοιτώ τους άλλους ν αναπτύσσουν το «εγώ» τους μέσα σ' ένα χώρο που παρότι όλοι είναι άγνωστοι εκφράζουν ενστικτώδεις ανάγκες όπως η αποδοχή, το φλερτ, η απόρριψη, η προβολή.
Στέκομαι όρθιος κρατώντας μια αλουμινένια μπάρα και νιώθω λες και είμαι πιλότος F-16 που μόλις λόκαρε το «στόχο». Ρόλο «μαχητικού» παίζει η μελαχρινή κοπέλα που φορά μαύρα γυαλιά ηλίου των οποίων η φίρμα γραμμένη με χρυσά γράμματα είναι τόσο μεγάλη που μέχρι και δορυφόρος μπορεί να τη «δει». Επίσης, φορά, τζιν σορτσάκι και μπλούζα που αποκαλύπτει τη μαυρισμένη πλάτη της. Δεν μπορώ να δω πού έχει στρέψει το βλέμμα της. Ομως, αυτό που αφήνει όλους τους συνταξιδιώτες να υποθέσουν μέσα από την έκφραση του υπόλοιπου προσώπου της είναι πως έχει ένα ελαφρύ θράσος. Κάτι που με εξαγριώνει και με έλκει παράλληλα.
Το τραμ δεν είναι μόνο μια σειρά βαγόνια. Είναι και ο κόσμος που το προτιμά. Πιστέψτε με, είναι ομορφότερος και πιο ενδιαφέρων απ' όσο αρχικά πίστευα. Είναι και κάτι ακόμα. Οι διαδρομές που ακολουθεί. Τώρα βρίσκομαι στην παραλιακή. Η κοπέλα που έχει κάνει όλους τους άντρες ταξιδιώτες ν αναρωτιούνται καταπού πάει το βλέμμα της και αν έχει «ρίξει άγκυρα» για περισσότερο από ένα ή δύο δευτερόλεπτα πάνω σ' έναν απ αυτούς ταιριάζει άψογα με το περιβάλλον στο οποίο κινούμαι. Ανάμεσα στα πόδια της έχει ακουμπήσει δύο τσάντες επώνυμης αλυσίδας καταστήματος ένδυσης. Αποφασίζω να την κοιτάξω πιο έντονα. Θέλω να καταλάβει τι συμβαίνει. Τι συμβαίνει με όλους τους άντρες που έτυχε να βρεθούν στον ίδιο χώρο μ εκείνη.
Το τραμ κάνει στάση. Οι επιβάτες μπερδεύονται... Η νέα φουρνιά επιβατών είναι υπέροχη. Αναρωτιέμαι: «Μα καλά, τι γίνεται εδώ; Κάστινγκ μόδας; Οντισιόν κινηματογραφικής ταινίας για ρόλους που θα παίζουν μόνο όμορφοι και γυμνασμένοι άνθρωποι;» Δεν κάνω πλάκα! Νιώθω πως βρίσκομαι στα γυρίσματα διαφημιστικού μηνύματος. Τέλεια. Θέλω να μπω στην παρέα τους. Είναι νεότεροι από μένα. Περισσότερο γυμνασμένοι από μένα. Περισσότερο χαρούμενοι από μένα. Το διασκεδάζουν περισσότερο από μένα. Μ' αρέσει που αγκαλιάζονται μεταξύ τους χωρίς να δίνουν δεκάρα για το τι θα πουν οι υπόλοιποι συνταξιδιώτες και ότι οι υπόλοιποι συνταξιδιώτες δεν δείχνουν να ενοχλούνται. Μ' αρέσει που τα ζευγάρια της παρέας ανταλλάσσουν βιαστικά φιλιά γεμάτα νόημα. Μ' αρέσει που όταν τους χαμογέλασα απάντησαν με τον ίδιο τρόπο. Μ' έκαναν να αισθανθώ διαφορετικά, πιο φρέσκος. Η καθημερινότητα δεν είναι απαραίτητα γκρίζα. Και αυτό ήταν κάτι που το είχα ξεχάσει. Η κοπέλα με τα μάτια-«φίρμα» (λόγω των γυαλιών ηλίου που φορούσε) δεν θα μπορούσε να μη συμμετάσχει σ' αυτό το γλέντι το γεμάτο ζωντάνια και φλερτ. Εβγαλε τα γυαλιά της δικαιώνοντας την προσμονή κάθε άντρα που βρισκόταν κοντά της. Τα μάτια της όμορφης κοπέλας έχουν πράσινο σκούρο χρώμα που με τα μαύρα μαλλιά της δημιουργεί ένα μοναδικό συνδυασμό ακαταμάχητης γοητείας που μαγεύει τους πάντες. Το έργο προχωρά. Βρίσκομαι στην καρδιά των γεγονότων. Δεν έχω μιλήσει ακόμα σε κάποιον από τους συνεπιβάτες μου αλλά αισθάνομαι πως αυτό είναι το λιγότερο. Καλπάζουσα φαντασία. Σκέφτομαι: «Λες κάποια στιγμή ο οδηγός να σταματήσει το όχημα κι εμείς να χαθούμε στην παραλία του Φαλήρου για να κάνουμε πάρτι;»
Το τραμ κάνει ακόμα μία στάση. Οι περισσότεροι κατεβαίνουν. Ολοι εμείς οι αμίλητοι πρωταγωνιστές νιώθουμε πως τα 0,60 λεπτά του εισιτηρίου που πληρώσαμε άξιζαν τον κόπο. Κατεβαίνω κι εγώ μαζί τους. Αντιλαμβάνομαι το αναπόφευκτο: Πως η Αθήνα καίει! Πως οι άνθρωποι εκτός τραμ είναι πάντα βιαστικοί για να προλάβουν αυτό που δεν κατάλαβαν ποτέ. Τι έχει μείνει το ίδιο; Ναι, κάτι δεν έχει αλλάξει από την πρώτη στιγμή που είδα τον κόσμο πίσω από το παράθυρο του τραμ. Αυτό είναι η θάλασσα των ακινητοποιημένων αυτοκινήτων και τα πρόσωπα των οδηγών τους που μοιάζουν να παρακαλούν το σύμπαν για μερικά ελεύθερα μέτρα ταχύτητας.
Μην το χάσεις!
Το Τραμ, ως θεσμός μαζικής μεταφοράς, θέλει να μας παροτρύνει να αποφεύγουμε τις μετακινήσεις με το αυτοκίνητό μας. Αυτό είναι και το σλόγκαν των χάπενινγκ που διοργανώνει: «Κόψε το αυτοκίνητο». Αν θέλεις, στη διεύθυνση www.kopsetoautokinito.gr μπορείς να πάρεις μέρος σ' ένα μεγάλο διαγωνισμό. Κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να φτιάξει το δικό του βίντεο με θέμα «Κόβω το αυτοκίνητο». Για την ανάδειξη των νικητών ψηφίζουν οι ίδιοι οι επισκέπτες του site. Και τα δώρα που τον περιμένουν θα είναι πραγματικά σπουδαία. Εκτός των άλλων, οι υπεύθυνοι της διαφημιστικής καμπάνιας του τραμ έχουν αναλάβει τη διοργάνωση μιας σειράς από ευφάνταστα και δημιουργικά χάπενινγκ που πραγματοποιούνται σε παραλίες, σε στάσεις και σε καφέ."
